Er is opgebeld. Of wij ons morgen maar om half acht willen melden. Nog niet eens zo ongeschikt: we zullen nog geen last van het verkeer hebben en Mieke hoeft niet zo lang nuchter te blijven. Bovendien kun je het maar achter de rug hebben.

Revalidatie verloopt boven verwachting

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Revalidatie verloopt boven verwachting

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Revalidatie verloopt boven verwachting

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Revalidatie verloopt boven verwachting

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Revalidatie verloopt boven verwachting

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Revalidatie verloopt boven verwachting
<

De tweede operatie stond gepland voor de tweede helft van april. Dinsdag, 5 maart werd er opgebeld dat er iemand was uitgevallen. Mieke kon de open plaats innemen en dat heeft ze geaccepteerd. Woensdag 13 maart is de opname. Het tijdstip van de operatie wordt a.s. dinsdag doorgebeld, zodat we dan ook weten hoe laat we ons moeten melden. Zodra er nieuws is, hoop ik het hier te publiceren.

De nietjes zijn er uit!
En dat deed niet eens erg pijn.

Het gaat de goede kant op. Gisteren kwam de fysiotherapeut. Die zag met één oogopslag dat Mieke met één kruk van haar bed naar de stoel was gelopen. En dat is niet de bedoeling, liet hij streng weten. En ook niet zo hard lopen: kleine stapjes! Maar hij was zeer goed te spreken over de beweeglijkheid van haar been. Ook de wond ziet er gewoon goed uit. Nu een aantal keren per dag oefenen om alle spiergroepen weer te laten doen, wat ze oorspronkelijk ook deden.

De eerste dag en nacht zijn goed bevallen. Nog wel steeds veel pijn, maar die grote tas pijnstillers krijg je niet voor niks mee. Het mooiste bezoek vandaag was dat van kleinkind Sebas. Hij had trouwens nog wel zijn vader en moeder meegebracht.

Mieke is thuis! En dat was een grote verrassing. Het verband zag er niet goed uit, alsof de wond nog lekte. Ik was nog maar net binnen toen de arts kwam. Die verwijderde de pleister en toen bleek alles opgedroogd. “Ziet er prima uit”, was de conclusie. Dus inpakken en wegwezen. Nog wel pijnlijk. Maar te bezichtigen op haar eigen bed.

Ochtend:
Mieke mag in elk geval niet voor het einde van de dag naar huis: de wond is nog niet voldoende genezen.

Middag:
Mieke mocht helaas nog niet mee naar huis. De wond lekt nog steeds en in verband met infectiegevaar laten ze je dan niet gaan. Want zoals de voorlichter ooit zei:”Waar iets uit kan, kan ook iets in.” Afwachten dus maar of het morgen wel lukt.

Volgens Gerreke ” gaat hij goed”. Dat betekent dat hij drinkt en bijna niet spuugt. En rustig is en niet huilt. Het is vast het braafste kind van de wereld. (Aart)