Heel voorzichtig begint het ’s nachts wat beter te gaan. Maar leuk is nog heel iets anders. Buiten is het ook niks gedaan. De vogels waaien zo’n beetje uit hun veren.

Koolmees in de koude wind

Iets betere nacht. En gelukkig nog geen opdracht om rondjes te gaan wandelen. Er dwarrelen weer eens sneeuwvlokjes (weinig) en het is guur.

Binnen beter dan buiten

Nog (heel) veel pijn ’s nachts. Overdag met wat meer afwisseling voelt beter. “Onze eigen” fysiotherapeut is geweest. Hij vindt dat het er heel goed uitziet met opvallend weinig zwelling en al veel bewegingsmogelijkheden. Voorlopig alleen nog een paar kleine oefeningetjes en de knie verder nog wat rust gunnen voordat er echt gewerkt gaat worden. Dus verder maar genieten van de tuin en de vogeltjes.

Tuin met Helleborus, man vink en heggemus

Vanaf nu is Mieke weer thuis te bezichtigen. In de tuinkamer, dus loop door de garage en laat jezelf binnen.  (De rit naar huis was bepaald nog geen genoegen.)

Even zag het er naar uit dat Mieke vandaag al naar huis mocht. Zag je haar gisteren nog onder begeleiding rondlopen, vandaag mocht ze in haar eentje aan de wandel. En dat ging ook goed. Logisch, wan Mieke kende de technieken nog van de eerste keer. De fysio had dus geen bezwaar tegen ontslag.

Helaas is de wond nog niet dicht. Op een drietal plekjes lekte er nog wat wondvocht door de pleister. En zoals de arts de vorige keer uitlegde: waar iets uit kan, kan er ook iets in. En misschien nog wel meer dan bij veel andere operaties zijn ze bang voor infecties. Zo’n infectie kan zich blijkbaar vastzetten op de prothese. En dan bestaat er een heel serieus probleem. Hopelijk morgen. Het zou ook wel heel snel zijn geweest.

De pijn is veel beter onder controle en Mieke heeft goed geslapen. Hoe de wond eruit ziet is niet bekend, want de eerste pleister zit er nog op. Volgens de verpleegkundige is de bloedplek niet meer groter geworden. Als de wond inderdaad dichtzit, mag ze nog in het weekend naar huis.

Mieke gaat alweer op stap met haar vrolijk rode krukken.

En komt weer terug zonder duizelig te zijn geworden.

Afgelopen nacht was niet prettig: veel pijn. Pas tegen de ochtend wordt helder dat Mieke gewoon wat meer pijnstiller had mogen vragen. In principe geven ze spul totdat de pijn draaglijk is en dan krijg je zo nodig om de paar uur een onderhoudsdosis. Of zo iets. Toen ze vanmorgen vroeg ging lopen, was ze ook onwel geworden. Toen ik op bezoek was, bleek dat niet zo uitzonderlijk. Een van haar kamergenoten werd door een therapeut uitgenodigd voor een wandelingetje. Net buiten de zaal werd ze niet goed. Er wordt gelijk een stoel gehaald en als ze daar eenmaal in zit, gaan ze haar vervolgens met haar bed ophalen.

Omstreeks 12 uur maakt Mieke haar wandelingetje tot volle tevredenheid van haar peut zonder in de problemen te raken. Over de operatie is iedereen helemaal te spreken. En iedereen dat is: een zaalarts, een pijnverpleegkundige, een algemeen verpleegkundige, een speciale verpleegkundige en de fysiotherapeuten.

Inmiddels is er nog een sms-je gekomen dat de slangetjes verwijderd zijn, terwijl ook het drukverband er af is. Dat maakt het been gelijk weer wat beweeglijker. En met alle goede wensen van diverse mensen + een bos fleurige bloemen ziet het er allemaal alweer een stuk beter uit.

Wij moesten ons om half acht melden en daarom al bijtijds opstaan. Blijkt kwart voor zes toch wel erg vroeg voor ons soort mensen 😉 Het voordeel is dan weer wel dat je heel ontspannen kunt rijden.

Na het intake-gesprek kregen wij te horen dat Mieke voor tien uur stond gepland. Dan krijg je een half uur van te voren een operatieschort aan en je medicijnen. Komen ze om half negen al! Op die manier heb je duidelijk minder tijd om je zenuwachtig te maken.

Omstreeks  één uur is Mieke weer teruggekomen op zaal. Volgens de verpleegkundigen is het allemaal goed gegaan. De foto’s zagen er perfect uit.  Tot zover dus niets dan goede berichten.

’s Avonds is er nog een sms-je van Mieke: Vraag niet hoe, maar al twee keer gelopen. Wel pijn. Lekker gegeten.